رقـــــــص واژه ها

عَصرِ عُسر هاىِ بدونِ یُسر، همه چیز زیرِ سرِ "ناظم" خودمان است، لحظه "سرد و یخ زده" نواخته شدن سیلى در گوشِ انسان، شبیه سوزش کفِ دست ها از شلنگ و خط کشِ چوبى معلم، تجربه داغ شدن و تاول زدن کفِ پاها از شدت ضربه هاىِ شلاقِ زیرِ چوبِ فلک: و دیگر گندش درآمده، خاطراتِ مدرسه در موزه ها خوانده مى شود، دیگر هیچ انسانی، کودکش را به "مدرسه" نمى فرستد، دانش ها به انتها رسیده اند و چیز تازه ای براى آموختن و یادگیری وجود ندارد، انسان در گذر تاریخ به این نتیجه درخشان رسیده، که چیزی در مغز انسان وجود دارد که در نهایت فعال خواهد شد، تلاش برای یاددادن، و فشار سیستم هاى آموزشی، تنها به نابودى فکر و بردگى مضاعف انسان منتهی شده است، یادگیری ماشین و هوشِ مصنوعی جاى همه این فشارها را گرفته، اما خاطرات دردناک انسان ها، شبیه سمفونی های نامیرا، از میان نرفته اند، تازگى یک موج کوانتومی کشف شده که شبیه دردهاى انسان ها در طول تاریخ است، همه خاطرات دردناک، کشتارها، شلاق ها، اعدام ها، زندان ها، شکنجه ها، جنگ ها و خیانت ها آنجا و در آن موجِ عجیب باقی مانده اند، ابتداى نوار ضبط شده این موج، صداىِ فریاد مبهم مردى جوان، شاید هابیل، مى آید، مردى کشته شده در ابتدای تاریخ، و سراسر این موج، از صدای ناله هاى شهوانى، دردها، ضجه ها، سگ زوزه ها و استفراغ ها اشباع شده، و جاى سیلى ناظم، سوزش خط کش فى معلم سوم دبستان، به خاطر گناه ناکرده، صدای کودکان قاجارى دیر فلک، دیگر رسوا شده، ما وارثان این دردها هستیم، بى گناهان سیلى خورده از تاریخ، با دست هایى فشار داده روى جای دردها، زخم ها، بریدگى ها، جراحت ها و ناسورترین عقده ها، ما یکباره خودمان را گم کردیم، گیج از "چک" محکم همه ناظم هاى زمین، نسل هایى که خبر از شباهتشان به "موش آزمایشگاه" ندارند، موش های داخلِ مازها، در حال سگ دو زدن و رخیدن دور خودشان، شبیه گاوهاى عصارى، و "عُصاره عَصّارى شده همه عصرهاى دلگیر جهان" در ما جان مى دهد، تمام مى شود و ما با صداى یک "سیلى آبدار" روى تخت مردشورخانه، روى همه آب هاى مرداب زده تاریخ، شبیه پیرمرد خنزرپنزرى مى خندیم، با دندان هایى عاریه و جاى زخمى روى رگ گردن، جایى که از خدا نزدیک تر نیست. 

"Cafe Nostal"